Η ομάδα «Υπογονιμότητα: Μιλάμε Ανοιχτά» προσκαλεί όλα τα ενδιαφερόμενα Υπογόνιμα ζευγάρια, τις οικογένειές τους και τους φίλους τους στην Πρώτη Δράση με θέμα:

«Ο ρόλος του ειδικού ψυχικής υγείας στην διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής».

Διακεκριμένοι γιατροί και εξειδικευμένοι επιστήμονες φωτίζουν αθέατες πλευρές του θέματος, ενημερώνουν διεξοδικά και απαντούν σε κάθε απορία.

Aύριο είναι τα γενέθλια μου. Θα γίνω 38. Αλλά τα συναισθήματα μου είναι λίγο ανάμεικτα. Από τη μία, είναι τα γενέθλια μου! Μία μέρα αφιερωμένη σε μένα και τον εορτασμό της ύπαρξης μου πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ναι!!! Από την άλλη όμως, σημαίνει πως είμαι και επισήμως ένα χρόνο μεγαλύτερη όπως και το ότι έχω χάσει έναν ακόμα χρόνο από τα παραγωγικά μου χρόνια ως γυναίκα. Επίσης φέρνει στο προσκήνιο τον φόβο ότι είμαι πάρα πολύ μεγάλη για να αποκτήσω την οικογένεια των ονείρων μου ή ότι λόγω της ηλικίας μου, τα παιδιά που πιθανόν να κάνω, θα διατρέξουν μεγαλύτερο κίνδυνο επιπλοκών.

Σαν σήμερα 3 χρόνια πριν, έφτασε αυτή η καταστροφική μέρα που ήρθαν πρόωρα στον κόσμο τα δίδυμα μου και έφυγαν. Έχουμε βιωσει πολλές δύσκολες καταστάσεις έκτοτε. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας να καταφέρουμε να μείνω έγκυος, ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη, ύστερα από δυο χρόνια προσπαθειών και 2 εξωσωματικές. Η εγκυμοσύνη ήταν κάτι το καταπληκτικό για μένα, αλλά συγχρόνως και πολύ δύσκολη. Και ξαφνικά μια μέρα όλα τελείωσαν πολύ σύντομα, με τον σύζυγο μου και μένα να νιώθουμε στενοχωρημένοι, συντετριμμένοι και χωρίς καμία ελπίδα ότι θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να αποκτήσουμε παιδί.

Ξέρω πως γίνομαι μελοδραματική, κλαψιάρα και ίσως λίγο υπερβολική. Δεν νιώθω σαν να είμαι η μόνη που δεν μένει έγκυος, αλλά αυτός ο τίτλος με έκανε να χαμογελάσω και αυτό είναι που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή. Πριν λίγο μίλησα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου. Μου είπε πως δεν ήθελε να με αναστατώσει, αλλά να με ενημερώσει η ίδια, πριν το μάθω από κάποιον φίλο που το άκουσε από κάποιον άλλον φίλο, ότι δηλαδή η αδελφή μου είναι έγκυος.